De voorbije dagen konden we geen woorden vinden om het verhaal dat ons allen aanbelangt te brengen. We konden even geen reactie formuleren op het onrecht. Het is dan ook niet in woorden te vatten wat er zich afspeelde in onze stad, maar ook daarbuiten.
Samen met kinderen en jongeren streven we naar een betere samenleving, voor kinderen en jongeren overal. Maar wat als er kinder- en mensenrechten geschonden blijven worden? Als er geen hulp geboden wordt aan mensen in nood? Wij kunnen het niet vatten. Wij begrijpen niet dat het halsstarrig vasthouden aan wetten meer waard is dan de bescherming van universele rechten van het kind, de jongere, de mens.
Het kan toch niet dat we ons inzetten voor thuisloze jongeren en kinderen en jongeren in zeer kwetsbare situaties in onze stad Landen, terwijl we een andere groep jongeren in schrijnende omstandigheden onder een brug moeten achterlaten omdat ze geen papieren hebben? Het kan toch niet dat we vervolgens een Landense jongere met een vluchtverhaal nog in de ogen zouden moeten kunnen kijken? Het kan toch niet dat we ons geïntimideerd zouden moeten voelen als we hulp bieden aan een minderjarige in nood, en al helemaal niet dat we dat stiekem moeten doen?
Dat kan niet, en dat doen we hier al drie jaar consequent niet. Het lokale bestuur van Landen kwam de voorbije week dan ook uit zijn kot en luisterde naar de verhalen van een groter wordende groep mensen op de vlucht op hun grondgebied. Het is zeker niet eenvoudig om tot oplossingen op lange termijn te komen. Maar op korte termijn wordt er gekozen voor humaniteit, boven het handhaven van vermeende criminaliteit. Ze kiezen voor de mens, voor alle mensen, voor alle kinderen en jongeren. Het ging uiteraard ook over anderen dan alleen diegenen op de vlucht. Mensen zonder dak, zonder voeding, zonder hulp en met nauwelijks geld in hun zak. Wij maken geen verschil.
Op datzelfde moment toen we samen met het lokaal bestuur een oplossing zochten voor Sami, Daniel, Jona, Abas en hun vrienden, werd echter hun huis van karton en dekens van de straat geveegd. Een straat hoort proper te zijn, de opruimers deden wellicht het hun bevolen werk. Jongeren beroven van hun enige en allerbelangrijkste bezit, is mensonterend. Het schendt elk kinder- en mensenrecht. Vlaams-Brabant kreeg die avond ongetwijfeld de properste brug van het land te zien op de regionale televisie. Vergezeld van wat cijfers en steevast met de term transmigrant.
Wij willen dat niet meer. Wij werken voor en door mensen en pas wanneer we over kinderen, jongeren, over mensen en hun rechten kunnen spreken – in plaats van transmigranten, illegalen en problematieken – pas dan zal men in actie schieten. Pas dan zal het hier veilig zijn voor iedereen, voor alle kinderen en jongeren.
We richten ons met deze brief dan ook niet alleen tot het bovenlokaal beleid, maar ook tot u, onze mede-Landenaar, en bovenal ook tot de pers. Er is niets mis met wat menselijkheid.
We bleven even stil, geen woorden voor het onrecht. Zonder slag of stoot werden twintig jongeren van hun enige en schaarse bezittingen beroofd. Hun thuis werd weggeveegd, omdat iemand het aandurfde de schrijnende omstandigheden waarin ze moesten leven, aan het licht te brengen. De voorbije week was het verschrikkelijk weer. Ongeziene overstromingen haalden dagenlang het nieuws. Ondertussen brachten jongeren de nacht buiten door. Ieder van hen elders, op een onbekende vuilnisbelt, onder een door ons ingezameld deken. We dachten dat we alles nu wel al gehad hadden: gevechten met knuppels, security met honden op de snelwegparking, treinarrestaties, vijf onderkoelde meisjes van nauwelijks 16 jaar en het verhaal van Zion die haar kind verloor ergens tussen Landen en Calais. Hoeveel moeten die jonge mensen nog dragen? En hoelang houden politici zich nog schuil achter wetten die onmenselijk zijn?
Ze komen echt niet naar hier voor de boterham en de vervallen wafel die we hen bieden. Ze blijven echt niet weg als ze nog slechter behandeld worden. Ze kunnen niet weg, ze zitten vast.
“Alles is beter dan teruggaan, ik ga nog liever dood. Ook al liet ik mijn moeder achter, echt waar, ik ga nog liever dood.” Ze toonde ons stoer de foto van haar moeder die ze al de hele levensgevaarlijke tocht in haar sok bewaart. Ze heet Danity, en wat heeft die meid pit.
Ze klampte ons op een avond aan en eigenlijk liet ze ons nooit meer los. Zij dwong ons simpelweg om solidair te zijn en door haar werd een groot deel van Landen solidair. Het is voor haar en Zion, Sami en Abas, dat we deze woorden schrijven. Maar ook voor Gobran, Ismael en Kawtar; recente nieuwkomers in onze stad. En voor Dylan, Mo, Yassine, Bryan, Sofie en Thomas; geboren en getogen in Landen, met zoveel vragen, zoveel angsten en zo gevoelig voor wat er momenteel in Brussel, maar ook hier gebeurt.
We hopen dat dit schrijven zorgt voor politieke daadkracht zodat alle kinderen en jongeren kunnen opgroeien in een stad, in een land, in een wereld, waar hun rechten nooit meer geschonden worden. Kinder- en mensenrechten zijn niet selectief. Wij laten niemand achter.
Niemand wil hier over zwijgen
en toch zijn we allen stil
Het schaamrood op de witte wangen
van degene die het niet weten wil
K.
(uit Auschwitz op zee)
Deze brief werd ondertekend door:
Uit De Marge vzw
Landen Solidair
Stand Up tegen racisme en fascisme
BXLRefugees – Hébergement – Plateforme Citoyenne de Soutien aux Réfugiés (Burgerplatform voor de Steun aan Vluchtelingen)
Burgerplatform Hesbaye, Terre d’accueil en Burgerplatform Hébergement Plateforme Citoyenne en hun vrijwilligers en gastgezinnen:
Genevieve Babe (vrijwilliger), Sarah Van den Steen (vrijwilliger), Sylvie Paquay (vrijwilliger), Michèle Vos (vrijwilliger), Marielle Hella (vrijwilliger), Vinciane Stock (vrijwilliger), Xavier Lambertz (vrijwilliger), Edwige de Laminne (vrijwilliger), Etienne Morge (vrijwilliger), Catherine (vrijwilliger), Catherine Pineur (vrijwilliger), Sophie Deltour (vrijwilliger), Eve Serexhe-Fourneau (vrijwilliger), Stéphanie Cattelain (vrijwiliger), Daniel Barbier (vrijwilliger), Catherine Vandenbosch (vrijwilliger), Brigitte Meulemans (vrijwilliger), Chantal Vander Borght (vrijwilliger), Christel Duchesne (vrijwilliger), Coralie Vantomme (vrijwilliger), Katia Lacasse (vrijwilliger), Mieke Schrooten (vrijwilliger), Thomas Weyts (vrijwilliger), Anne (vrijwilliger), Coraline Caliman (vrijwilliger), Joseph Roossen (vrijwilliger), Nicole Regnier (vrijwilliger), Carine Charvette (vrijwilliger), Anne Michèle Paul (vrijwilliger), Alice Bonte (vrijwilliger), Gaël Simon (vrijwilliger), Christelle Salvo (vrijwilliger), Martine Leriche, Sophie Vermeersch, Sabine Clausse, Isabelle Cornelis, Jaqueline Gihouse, Nathalie Luthi, Yves Brants, Etienne Bourgeois, Anne Guffens, Diégo Dumont, Sabine Lecocq, Elisabeth Alves, Jan Goris, Martine Mardaga, Sylvie Klimt, Laurence Debatty, Colette Wertz, Sophie Godefroid (raad van bestuur PlatEforme Citoyenne de Soutien aux Réfugiés)
